Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2016

Λαϊκίστικη εξέγερση, εξάντληση της νομισματικής πολιτικής. Μπορεί να επιβιώσει ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός;

του Αλεξάντερ Φρίντμαν
 
 

© Project Syndicate - Alexander Friedman : Can Global Capitalism Be Saved? 11.11.2016

Μια ρεαλιστική ματιά στις προοπτικές του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού υπό τον «πλανητάρχη» Ντόναλντ Τραμπ, από έναν διαχειριστή κεφαλαίων που πιστεύει στις «αγορές», ωστόσο βλέπει το αδιέξοδο του δρόμου που μας έφερε εδώ και διακρίνει τους πολιτικούς κινδύνους. Διακρίνει, στις καινοτομίες και στις άλλες βαθειές δυνάμεις που κινούν «δημιουργικές καταστροφές» (J. Schumpeter) και - μακροπρόθεσμα - αναζωογονήσεις της κεφαλαιοκρατικής οικονομίας, έναν μη ευνοϊκό (και όχι ούριο) άνεμο. Θεωρεί δεδομένη την επιστροφή σε Κεϋνσιανές πολιτικές της ζήτησης.
Όταν ακόμη και μάνατζερς μεγάλων εταιριών του χρηματοοικονομικού τομέα κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου (επικαλούμενοι μάλιστα κλασικά - Σουμπετεριανά και Κεϋνσιανά - επιχειρήματα), αυτό σημαίνει ότι οι κοινωνικές και πολιτικές βάσεις του συστήματος αρχίζουν να γίνονται εύθραυστες. Ή τουλάχιστον, αυτό βλέπουν εκείνοι.
Γ. Ρ.  
 
Η πολιτική του οικονομικού άγχους και του φόβου έχει οδηγήσει τώρα τους ψηφοφόρους του Ηνωμένου Βασιλείου και των Ηνωμένων Πολιτειών στα χέρια των λαϊκιστών. Άν μπορέσουν οι οικονομίες να επιστρέψουν προς τα πίσω, σε πιο «κανονικούς» ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ και της παραγωγικότητας, η ζωή θα γίνει πιο καλή για πιό πολλούς ανθρώπους, το συναισθήματα εναντίον του κατεστημένου θα ατονήσουν και τότε η πολιτική θα επιστρέψει και αυτή στη «κανονικότητα». Αυτό λέει ο τρόπος σκέψης που κληρονομήσαμε από την προηγούμενη φάση. Και έτσι, ο καπιταλισμός, η παγκοσμιοποίηση και η δημοκρατία θα μπορέσουν να συνεχίσουν την πορεία τους προς τα εμπρός. 
Όμως αυτός ο τρόπος σκέψης αντικατοπτρίζει μια πρόβλεψη που προεκτείνει στο απρόβλεπτο μέλλον τα δεδομένα μιας περιόδου σε μεγάλο βαθμό παρεκκλίνουσας από τον κανόνα της ιστορίας. Η περίοδος εκείνη [των υψηλών ρυθμών ανόδου] τέλειωσε και οι δυνάμεις που την κινούσαν είναι απίθανο να συγκλίνουν και να υποστηρίξουν πάλι σύντομα τέτοιες καταστάσεις. Το πεδίο της τεχνολογικής καινοτομίας και τα δημογραφικά στοιχεία δημιουργούν τώρα για την οικονομική άνοδο έναν αντίθετο άνεμο, όχι έναν ούριο άνεμο, και οι χρηματοοικονομικές «τεχνικές» δεν μπορούν να ανατρέψουν το σκόρ ενός χαμένου ματς.
Η παρεκκλίνουσα περίοδος της ιστορίας είναι τα εκατό περίπου χρόνια που ακολούθησαν μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο στις ΗΠΑ, στη διάρκεια των οποίων οι ανακαλύψεις στον τομέα της ενέργειας, ο εξηηλεκτρισμός, τηλεπικοινωνίες, και οι μεταφορές αναμόρφωσαν τις κοινωνίες εκ θεμελίων. Οι ζωές των ανθρώπων έγινε αισθητά πιο παραγωγικές και το προσδόκιμο της ζωής αυξήθηκε δραματικά. Ο παγκόσμιος πληθυσμός αυξήθηκε κατά 50 % μεταξύ 1800 και 1900 και στη συνέχεια υπερδιπλασιάστηκε μέσα στα επόμενα 50 χρόνια, με οικονομίες που αναπτύσσονταν πολύ πιο γρήγορα από ό,τι συνέβαινε σε προηγούμενους αιώνες.
Στο τέλος της δεκαετίας του 1970 η οικονομική άνοδος άρχισε να επιβραδύνεται σε πολλές από τις αναπτυγμένες δυτικές οικονομίες και τότε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρέηγκαν μαζί με τον πρόεδρο της κεντρικής τράπεζας Federal Reserve Άλαν Γκρίνσπαν (Alan Greenspan) εγκαινίασαν έναν κύκλο χρέωσης που υπερτροφοδότησε την οικονομική δραστηριότητα. Οι ΗΠΑ, οι οποίες μέχρι τότε ήταν καθαρός πιστωτής προς τον υπόλοιπο κόσμο, έγιναν καθαρός δανειολήπτης, με την Κίνα και άλλες αναδυόμενες αγορές να επωφελούνται από την αύξηση του εμπορικού ελλείμματος των ΗΠΑ. Αυτή η χρηματοοικονομική μόχλευση οδήγησε την παγκόσμια ανάπτυξη προς τα εμπρός για άλλα 30 χρόνια περίπου. 
Η παγκόσμια κρίση του 2008 έβαλε ένα απότομο τέλος στην εποχή αυτή των χειρισμών με χρηματοοικονομικές «τεχνικές». Όμως αυτοί που χαράζουν πολιτικές δεν θέλουν να βλέπουν τον ρυθμό της οικονομικής ανόδου να εξασθενεί και οι κεντρικοί τραπεζίτες εξάντλησαν όλα τα εργαλεία τους σε μια προσπάθεια να τονώσουν την οικονομική δραστηριότητα, παρά την ανεπαρκή ζήτηση. Βρίσκοντας όλο και μικρότερες αποδόσεις στις παραδοσιακές επενδύσεις σταθερού εισοδήματος, οι επενδυτές κατέφυγαν σαν κοπάδι σε επενδύσεις υψηλού ρίσκου όλων των ειδών και οδήγησαν την τιμή τους στα ύψη. Οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και η μεσαία τάξη έμεινε ακόμη πιο πίσω ως προς την αξία των περιουσιακών στοιχείων που κατέχει. Καθώς οι ρυθμοί ανόδου στην πραγματική οικονομία συνέχισαν να παρμένουν στάσιμοι, διογκώθηκε ο οργισμένος λαϊκισμός, με αποτέλεσμα την Brexit και την εκλογή του Τραμπ ως προέδρου των ΗΠΑ. 
Παρόλα όσα κάνουν οι κεντρικοί τραπεζίτες για να αναζωογονήσουν την οικονομική ανάπτυξη, οι δυνάμεις στα πεδία της δημογραφίας και της καινοτομίας εργάζονται εναντίον τους. Η γήρανση του πληθυσμού στις προηγμένες οικονομίες βαραίνει όλο και περισσότερο στα δίκτυα της κοινωνικής ασφάλισης. Γήρανση υπάρχει και στην Κίνα. Η μεγαλύτερη δημογραφική ανάπτυξη του σήμερα (και του αύριο) είναι στην Αφρική, από εκεί όμως δεν οδηγεί σε άνοδο την παγκόσμια παραγωγικότητα, στο βαθμό που το κάνει από αλλού. 
Επιπλέον, από το σημερινό κύμα τεχνολογικών καινοτομιών δεν επωφελούνται όλοι. Άν και καινοτομίες όπως το Uber στις μεταφορές και η Amazon στο εμπόριο, ή, πιο ριζικά, η ρομποτική, προσθέτουν ευκολίες και ανέσεις, το κάνουν εκτοπίζοντας και καταστρέφοντας θέσεις εργασίας της εργατικής τάξης και/ή μειώνοντας τους μισθούς. 
Αυτό είναι χαρακτηριστικό στη διαδικασία της «δημιουργικής καταστροφής», την οποία ο Τζόζεφ Σουμπέτερ (Joseph Schumpeter) περιέγραψε περίφημα ως υπηρέτρια της ανάπτυξης στις καπιταλιστικές οικονομίες. Το πρώτο κύμα των επαναστατικών καινοτομιών ωφελεί κυρίως λίγους, μεμονωμένους επιχειρηματίες. Στη συνέχεια, έρχεται ένα κύμα εκτοπίσεων, καθώς η τεχνολογία εφαρμόζεται σε υπάρχουσες βιομηχανίες ή οικονομικούς κλάδους. Πριν από τρεις δεκαετίες οι αλυσίδες καταστημάτων Wal-Mart χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά ηλεκτρονικούς υπολογιστές και οργανωμένους μηχανισμούς προμηθειών και αποθήκευσης (logistics) για να σαρώσουν τα μικρά «οικογενειακά» καταστήματα. Σήμερα η Amazon έχει βάλει στόχο να εκτοπίσει τα Wal-Mart. 
Το τρίτο κύμα είναι η ευρεία διάδοση των καινοτομιών, με τρόπους που αυξάνουν τη συνολική παραγωγικότητα και το βιοτικό επίπεδο. Αυτό έρχεται πολύ αργότερα. Ή, όπως παρατήρησε το 1987 ο νομπελίστας οικονομολόγος Ρόμπερτ Σόλοου (Robert Solow): «Την εποχή των υπολογιστών μπορείτε να τη δείτε παντού, όχι όμως στις στατιστικές που μετρούν την παραγωγικότητα». 
Ο Ρόμπερτ Γκόρντον (Robert Gordon) του Πανεπιστημίου Northwestern υποστήριξε ότι ο οικονομικός αντίκτυπος των σημερινών καινοτομιών είναι ασήμαντος σε σχέση με τον αντίκτυπο της γενικευμένης ύδρευσης και αποχέτευσης στις πόλεις ή της εφαρμογής της ηλεκτρικής ενέργειας. Ίσως είναι έτσι. Μπορεί όμως και να βρισκόμαστε σε ένα πρώιμο στάδιο του Σουμπετεριανού κύκλου της καινοτομίας (στη φάση που πλουτίζει λίγους) και καταστροφής (η οποία δημιουργεί άγχος και φόβο στις ευάλωτες μερίδες της κοινωνίας). Τελικά, η μέση παραγωγικότητα και τα πραγματικά εισοδήματα είναι ενδεχόμενο να ωφεληθούν μόνον στο μέλλον, όταν οι πρωτοποριακές τεχνολογίες καταστήσουν δυνατή μια οικονομική άνοδο νέου είδους.

Το πρόβλημα που προκύπτει είναι το εξής: Μπορεί να χρειαστεί μια δεκαετία ή και περισσότερο μέχρις ότου η ρομποτική και τα παρόμοια να τροφοδοτήσουν μια ευρείας έκτασης «πλημμυρίδα που θα σηκώσει όλες τις βάρκες» [δηλαδή θα επωφεληθούν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας]. Όμως, το άν έχει δίκιο ο Schumpeter ή ο Gordon είναι είναι άνευ σημασίας για τους πολιτικούς που έχουν να αντιμετωπίσουν οργισμένους ψηφοφόρους, των οποίων έχει μειωθεί το βιοτικό επίπεδο. Σήμερα, οι μπουχτισμένες εκλογικές τους περιφέρειες απορρίπτουν την παγκοσμιοποίηση. Αύριο, μπορεί να γίνουν Λουδίτες [και να καταστρέφουν τις ρομποτικές μηχανές]. 
Το ερώτημα τώρα είναι αν μπορούμε να ανατρέψουμε το σκορ εις βάρος μας, με μετατόπιση του κέντρου των προσπαθειών από τις μη συμβατικές νομισματικές πολιτικές σε μια Κεϋνσιανή διαχείριση της ζήτησης. Είναι ευρέως αποδεκτό ότι η νομισματική πολιτική για αντιμετώπιση της κρίσης έχει πια ξοδέψει όλα τα διαθέσιμα «πυρομαχικά» της στις ΗΠΑ και την Ευρώπη και ότι πρέπει να αναλάβει υπηρεσία η δημοσιονομική τόνωση και επέκταση - για παράδειγμα, μέσω φορολογικών περικοπών και δημόσιων επενδύσεων στις υποδομές. Αλλά αυτό απαιτεί σταθερά πολιτικά συστήματα που μπορούν να στηρίξουν δημοσιονομικές στρατηγικές μακροπρόθεσμης κλίμακας. Οι πρόσφατες εξελίξεις, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, δείχνουν ότι τέτοιες στρατηγικές θα είναι δύσκολο να εφαρμοστούν. 
Στις ΗΠΑ, η νίκη του Τραμπ, σε συνδυασμό με τις Ρεπουμπλικανικές πλειοψηφίες στα δύο σώματα του Κογκρέσου, ανοίγουν το δρόμο για περικοπές φόρων και αύξηση των αμυντικών δαπανών. Η δημοσιονομική τρόμπα φαίνεται να είναι γεμάτη. Όμως η δημοσιονομική επέκταση είναι πιθανό να συναντήσει αντίσταση από την νομισματική πολιτική, καθώς η κεντρική τράπεζα Fed συνεχίζει την προσπάθειά της για «εξομάλυνση» των επιτοκίων.
Παρόλα αυτά, η ελπίδα είναι ότι μια ταχύτερη ανάπτυξη στις ΗΠΑ και αυξήσεις των μισθών θα καταστείλουν τη λαϊκίστικη εξέγερση των ψηφοφόρων. Κατά ειρωνεία της τύχης, η Fed θα συνεχίσει να σηκώνει το βάρος για να «κάνει αυτό που πρέπει» - δηλαδή να εργάζεται για την εξομάλυνση των επιτοκίων με εξαιρετική προσοχή, ενώ θα φροντίζει να αυξηθεί το μερίδιο του εισοδήματος της εργασίας στο ΑΕΠ, ακόμη και αν αυτό απαιτεί κάποιες υπερβάσεις στο ύψος του πληθωρισμού.
Για να παραφράσουμε τον [Ιρλανδό ποιητή και θεατρικό συγγραφέα] Ντύλαν Τόμας (Dylan Thomas), όσοι πιστεύουμε στις αγορές δεν πρέπει να βαδίσουμε απαλά μέσα σ' αυτήν την λαϊκιστική νύχτα [«Do not go gentle into that good night» - βλ. και εδώ ελληνικά]. Πρέπει να πολεμήσουμε ενάντια στο σβήσιμο του φωτός του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού με κάθε όπλο που μπορούμε να χειριστούμε. Η επιβράδυνση των ρυθμών οικονομικής ανάπτυξης στην εποχή μας και αυτή η βίαιη πολιτική αντίδραση, δεν είναι κάποια «νέα κανονικότητα». Μάλλον, θυμίζει και αναβιώνει μια «παλιά κανονικότητα», την οποία είχε βιώσει ο κόσμος για τελευταία φορά το 1930. Όποιος και να είναι ο σωστός δρόμος για να προχωρήσει μπροστά η παγκόσμια οικονομία, γνωρίζουμε ότι ο δρόμος αυτός δεν μπορεί να σημαίνει επιστροφή στο απομονωτισμό και τον προστατευτισμό της εποχής εκείνης.
Ο Alexander Friedman είναι εκτελεστικό στέλεχος της εταιρίας διαχείρισης κεφαλαίων Global Asset Management (GAM). Εργάστηκε επίσης ως διευθυντικό στέλεχος στην τράπεζα UBS με αρμοδιότητα τις παγκόσμιες επενδύσεις και ήταν συνεργάτης του Λευκού Οίκου επί προεδρίας Κλίντον.
  
 
 
 
 
   
Ρούντολφ Χίκελ (Πανεπιστήμιο της Βρέμης - Blätter für deutsche und internationale Politik - Ινστιτούτο Εργασίας και Οικονομίας IAW: Απέτυχε η «ποσοτική χαλάρωση» και το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων της ΕΚΤ;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις 2013 - 2022

Το δημοκρατικό αίτημα των καιρών: Το δίκιο των νέων γενεών και των γενεών που έρχονται

Το δημοκρατικό αίτημα των καιρών: Το δίκιο των νέων γενεών και των γενεών που έρχονται
Χρίστος Αλεξόπουλος: Κλιματική κρίση και κοινωνική συνοχή

ΕΠΙΛΟΓΕΣ:
Αντρέϊ Αρσένιεβιτς Ταρκόφσκι

ΕΠΙΛΟΓΕΣ:<br>Αντρέϊ Αρσένιεβιτς Ταρκόφσκι
Πως η αγάπη επουλώνει τη φθορά του κόσμου

Danilo Kiš:

Danilo Kiš:
Συμβουλές σε νεαρούς συγγραφείς, και όχι μόνον

Predrag Matvejević:

Predrag Matvejević:
Ο Ρωσο-Κροάτης ανιχνευτής και λάτρης του Μεσογειακού κόσμου

Azra Nuhefendić

Azra Nuhefendić
Η δημοσιογράφος με τις πολλές διεθνείς διακρίσεις, γράφει για την οριακή, γειτονική Ευρώπη

Μάης του '36, Τάσος Τούσης

Μάης του '36, Τάσος Τούσης
Ο σκληρός Μεσοπόλεμος: η εποχή δοσμένη μέσα από τη ζωή ενός ανθρώπου - συμβόλου

Ετικέτες

«Γενιά του '30» «Μακεδονικό» 1968 1989 αειφορία Ανδρέας Παπανδρέου αντιπροσωπευτική δημοκρατία Αριστοτέλης Αρχιτεκτονική Αυστρομαρξισμός Βαλκανική Βαρουφάκης βιοποικιλότητα Βρετανία Γαλλία Γερμανία Γκράμσι Διακινδύνευση Έθνος και ΕΕ Εκπαίδευση Ελεφάντης Ενέργεια Επισφάλεια ηγεμονία ΗΠΑ Ήπειρος Θ. Αγγελόπουλος Θεοδωράκης Θεσσαλονίκη Θεωρία Συστημάτων Ιβάν Κράστεφ ιστορία Ιταλία Καντ Καρλ Σμιτ Καταναλωτισμός Κεντρική Ευρώπη Κέϋνς Κίνα Κλιματική αλλαγή Κοινοτισμός κοινωνική ανισότητα Κορνήλιος Καστοριάδης Κοσμάς Ψυχοπαίδης Κράτος Πρόνοιας Κώστας Καραμανλής Λιάκος Α. Λογοτεχνία Μάνεσης Μάξ Βέμπερ Μάρξ Μαρωνίτης Μέλισσες Μέσα «κοινωνικής» δικτύωσης Μέσα Ενημέρωσης Μεσόγειος Μεταπολίτευση Μιχ. Παπαγιαννάκης Μουσική Μπερλινγκουέρ Νεοφιλελευθερισμός Νίκος Πουλαντζάς Νίτσε Ο τόπος Οικολογία Ουκρανία Π. Κονδύλης Παγκοσμιοποίηση Παιδεία Πράσινοι Ρήγας Ρίτσος Ρωσία Σεφέρης Σημίτης Σολωμός Σοσιαλδημοκρατία Σχολή Φραγκφούρτης Ταρκόφσκι Τουρκία Τραμπ Τροβαδούροι Τσακαλώτος Τσίπρας Φιλελευθερισμός Φιλοσοφία Χαλκιδική Χέγκελ Χριστιανισμός Acemoglu/Robinson Adorno Albrecht von Lucke André Gorz Axel Honneth Azra Nuhefendić Balibar Brexit Carl Schmitt Chomsky Christopher Lasch Claus Offe Colin Crouch Elmar Altvater Ernst Bloch Ernst-W. Böckenförde Franklin Roosevelt Habermas Hannah Arendt Heidegger Jan-Werner Müller Jeremy Corbyn Laclau Le Corbusier Louis Althusser Marc Mazower Matvejević Michel Foucault Miroslav Krleža Mudde Otto Bauer PRAXIS International Ruskin Sandel Michael Strauss Leo Streeck T. S. Eliot Timothy Snyder Tolkien Ulrich Beck Wallerstein Walter Benjamin Wolfgang Münchau Zygmunt Bauman

Song for the Unification (Zbigniew Preisner -
Elzbieta Towarnicka - Kr. Kieślowski) - youtube

Song for the Unification (Zbigniew Preisner - <br>Elzbieta Towarnicka - Kr. Kieślowski) - youtube
Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων,
ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον...
Ἡ ἀγάπη ...πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει...
Νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα·
μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη (προς Κορινθ. Α΄ 13)

Zygmunt Bauman: «Ρευστές ζωές, ρευστός κόσμος, ρευστή αγάπη»

Zygmunt Bauman: «Ρευστές ζωές, ρευστός κόσμος, ρευστή αγάπη»
«Είμαι βραχυπρόθεσμα απαισιόδοξος αλλά μακροπρόθεσμα αισιόδοξος»

Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας

Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας
«Χριστούγεννα με τον Κοκκινολαίμη – Το Αηδόνι του Χειμώνα»

Ψηλά στην Πίνδο, στο Περτούλι

Ψηλά στην Πίνδο, στο Περτούλι